Την πρώτη φορά ήταν συμπαθές, οριακά χαριτωμένο. Τη δεύτερη φορά ήταν επανάληψη. Βρισκόμαστε πλέον στην έβδομη; δέκατη; εικοστή δεύτερη; φορά και το αποτέλεσμα είναι απλώς θλιβερό. Γιατί οι διαφημιστικές εταιρείες θεωρούν ότι όταν διαφημίζουν ένα προϊόν ή μία υπηρεσία μέσα στα βαγόνια του μετρό πρέπει ντε και καλά να κάνουν κρυόκωλα λογοπαίγνια και χαριτωμενιές με τις στάσεις του μετρό; Υπάρχει ένας άγραφος νόμος; Μία κρυφή δωδέκατη εντολή; (Η ενδέκατη ανήκει στη Νάνα). Από τράπεζες μέχρι γιαούρτια και από αναψυκτικά μέχρι αθλητικά είδη, κάνουν “στάσεις ζωής”, διαδρομές, ταξίδια, περατζάδες, στάσεις για να σκεφτείς, για να αποφασίσεις, για να ξυριστείς και δεν ξέρω τι άλλο.
Αυτή η εμμονή είναι ολίγον τι θλιβερή, και δεν νομίζω ότι προσθέτει και ιδιαίτερη αξία στο διαφημιζόμενο προϊόν. Τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Ότι μέσα στο μετρό σκεφτόμαστε μόνο βαγόνια και στάσεις; Με την ίδια λογική οι διαφημίσεις στο σινεμά θα έπρεπε να είναι όλες κινηματογραφικού περιεχομένου, και όλα τα outdoor να έχουν δρόμους. Το μετρό είναι ένα αρκετά δυνατό διαφημιστικό όχημα (no pun intended) αν το χρησιμοποιήσει κανείς σωστά. Οι περισσότεροι όμως, ετοιμάζουν 3-4 εύκολες μακέτες, εκ των οποίων οι δύο τουλάχιστον πάντοτε με αναφορά στο ίδιο το μετρό και χάνουν την ευκαιρία να διαφημίσουν το προϊόν τους.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου